Que significa Galiza para min?

Despois deste curso tan diferente, tan a prisas, tan agobiante...todo remata, e polo menos na miña opinión despois desta materia chamada Historia de Galiza, a miña visión desta Terra cambiou.

Durante estes meses aprendimos moitas cousas, dende os celtas e os castros, pasando pola historia das nosas familias, ata a transición á democracia e imaxinando futuros para á nosa Terra.

Galiza non sigfica unha soa cousa, Galiza é fogar, sentimento, familia, beleza, natureza, amizade, verde, auga, morriña...

Despois duns sete meses de traballo facendo entradas neste blog, todo remata, e cada unha das palabras que para min definen Galiza teñen signficados moi diferentes. Recordo que ao comezo do curso o profe mandounos facer a todos unha redacción sobre este mesmo tema na que eu dicía que Galiza é o meu fogar no que me gustaría facer a miña vida e tamén que é un lugar do que podes chegar a namorarte cando comezas a coñecer todos os seus pequenos pobos e lugares. Agora, sete meses despois, a miña opinión non cambiou, pero creo que penso con máis criterio o que creo de Galiza, ou esa é a sensación que eu teño.

Galiza é o meu fogar, igual que ao comezo do curso continúo pensando que este sitio é onde eu quero formar a miña vida e continuar vivindo, e é un sentimento porque a verdade, cando comezas a coñecer a súa historia e a coñecer todos os seus pequenos recunchos cheos de maxia da de verdade fan sentir case a calquera...

Galiza é natureza, verde e auga, todos os seus ríos, praias e montes son especiais, non son atopables en ningún outro lugar e de seguro que se chegas a sentir algo que non poderás comparar a ningún outro lugar.

Galiza é amizade e familia. Supoño que isto pensoo por ser galega, e quizais se fose doutro lugar pensaría o mesmo dese outro lugar, pero non sei se encontraría xente coma a de aquí en calquera parte, xente da que espero non perder contacto e que todo continúe así, ademais de que agora, grazas a esta materia, puiden coñecer e rememorar moitas historias relacionadas coa miña familia e coas miñas raíces, non unicamente as que están nas entradas deste blog, senón moitísimas outras que quedan en familia e que espero sinceramente que pasen de xeración en xeración.

Por último pero non menos importante, Galiza significa morriña, porque morriña é unha palabra que non ten un sinónimo en castelán e supoño que tampouco noutros idiomas, polo menos non ten outro sinónimo exacto, o único que sei e que cando paso moito tempo sen estar en Galiza, morriña é o que sinto, e seguramente a quen non sexa de aquí pero quede prendido de toda a beleza deste lugar vaille pasar o mesmo.

Dito todo isto, creo que queda clara a miña visión de Galiza e dou por rematada a materia, o curso, e como non, unha etapa de seis anos neste instituto, a que teño moi claro que vou lembrar sempre con moi bos recordos.

E xa remato...non sei vós, pero eu realmente atopo maxia nestas fotografías.

Fragas do Eume, paraíso en Galiza

A lenda conta que Deus ao crear os tres ríos que nacen na serra de O Xistral -Eume, Landro e Masma- lle prometeu un home cada ano ao que chegase primeiro ao mar. Traizoado polos outros dous, que o deixaron durmindo, o Eume tivo que cruzar vales e montes para ganar. Por iso saíu bravo e agreste e , antes da aparición dos embalses no seu cauce, tamén levaba cada ano a vida dun home.

As Fragas do Eume son un ecosistema único en Europa, debido á súa alta biodiversidade e ao seu bosque atlántico completamente característico das ribeiras máis fondas dos ríos e das proximidades ao mar.

O río Eume é o protagonista deste parque, atravesando un profundo canón que leva o mesmo nome. A súa conca ensánchase pola metade, zona onde recibe aos seus principais afluentes.

Ademais estas fragas do río Eume representan o clímax da vexetación galega, onde nas zonas máis altas do parque en lugar de predominar o bosque predomina a matogueira, na que nunhas zonas predominan máis os toxos, noutras as queiroas e noutras as xestas que se combinan coas dúas anteriores.

Nas zonas de bosque a árbore que predomina é o carballo, por detrás deste e roubándolle o seu espazo nalgunha parte está o castiñeiro e a terceira especiemáis abundante é o bidueiro.

Nas proximidades dos ríos podemos atopar ameneiros, salgueiros, pradairos e freixos principalmente. Tamén son moi abundantes os felgos ao longo de todas as fragas, xa que hai máis de 20 especies diferentes.

A dificultade para acceder a esta fraga foi o motivo de escolla para a ubicación de dúas ermitas medievais, os mosteiros de Monfero e de Caaveiro.

O mosteiro de San Xoán de Caaveiro foi establecido no ano 934 nas fragas do Eume e chegou a ter unha decena de habitantes, aínda que na Idade Moderna ese número reduciuse a seis habitantes.

O mosteiro de Monfero foi fundado no ano 1134 baixo a orde de San Bieito,pero no ano 1147 foi reconvertido en cisterciense.

Por último hai que salientar que hai catro anos, en marzo de 2012, produciuse un desastre no parque ao comezar un lume no concello da Capela, que se levou por diante 750 hectáreas, 350 delas pertencentes ao parque. Os danos causados polo incendio tardaron en recupera, pero na actualidade xa case todo volveu á normalidade.

Para rematar, paréceme que teño que dicir que en Galiza somos moi afortunados por ter este tipo de marabillas naturais.

8 de maio de 2046

Definitivamente todo cambiou, ninguén cando eu era adolescente apostaba nada pola sociedade, non había ninguén que crera que todo podería pegar tal cambio en relativamente pouco tempo.

As enerxías convencionais estaban a piques de esgotarse, tardarían xa moi poucas décadas en esvaecerse por completo, cando a solución chegou por fin.

Un grupo de científicos investigadores que levaban anos na busca de formas de aproveitar as enerxías renovables xa descubertas para así conseguir en que se convertesen nas enerxías principais nas vidas de todas as persoas. Conseguírono polo ano 2030 aproximadamente, e isto cambiou o mundo.

Ninguén apostaba un duro por que a enerxía solar fose capaz de ter a capacidade subministrar electricidade a todas as casas e pisos das grandes cidades, ou que combinada coa enerxía eólica e a mareomotriz, fosen capaces de desbancar por completo ao petróleo e ao gas natural...e xa non digamos a enerxía nuclear, que quedou absolutamente esquecida, aínda que non os seus efectos claro.

Recordando e recordando rememorei un momento da miña adolescencia...eu daba unha materia que se chamaba Historia de Galiza, o meu profe sempre nos dicía que o futuro non ía ser como nos imaxinabamos, porque a situación no mundo ía a peor (o que era  completamente verdade) que cando el tiña a nosa idade tamén tiña moitas ideas soñadoras de cara ao futuro que lle esperaba e que realmente despois non se cumpriron...Recoñezo que moitas das ideas soñadoras da miña xeración continúan sen cumprirse, pero este cambio relacionado coas enerxías fixo que a humanidade dese un pasiño en positivo, cousa que xa ía sendo hora despois de todos os pasos en falso que levaba dando durante décadas.

Obviamente, non se solucionou por agora nin o problema de derretemento dos polos, nin o desgaste da capa de Ozono porque a cantidade de contaminación expulsada á atmosfera non é algo que se solucione en 20 nin en 30 anos.

Actualmente, o mundo ten esperanza...ten esperanza nas novas enerxías que chegaron á vida de todos e que están reducindo as emisións contaminantes a ritmos soñados...Neste ano 2046 o mundo avanza, e avanza polo camiño da paz, da saúde, e das alternativas.

Ademais...no ámbito cultural o galego esta experimentando unha recuperación nunca vista ata agora...Todo avanza na nosa Galiza.

Deixo aquí un enlace á Galipedia antiga no que explica perfectamente todos os tipos de enerxía.

10 de abril de 2046

Vaia...quen me diría a min cando estaba en 2º de Bacharelato pensando unicamente na viaxe que ía facer coas miñas amigas ao rematar o selectivo todo o que ía ocorrer...

Por se estás lendo isto e es demasiado novo ou nova...chámome Inés Crespo e teño 47 anos, no 2016 tiña 17, bueno, ía cumprir 18 en novembro, e o país estaba nunha situación política complicada. As eleccións do 20 de decembro de 2015 non deixaron un gañador e todos intentaron pactar...supoño que xa sabes...as esquerdas en España nunca foron demasiado intelixentes, e en lugar de facer uns pactos fortes que demostrasen a súa unidade...repetíronse as eleccións.

Non era esperado, pero ocurriu. Maioría absoluta. Do PP.

Continuou a LOMCE, o 3+2, a reforma da lei do aborto, a celulosa de Pontevedra continuou ahí...durante estos anos apareceron partidos novos...todos de dereitas. O PP sacou a maioría outra vez máis...e despois pactou. Continúa no Goberno.

O primeiro que debo dicir é que actualmente o paro é bastante máis baixo que cando eu era nova. O problema é que ninguén pode permitirse máis do mínimo para subsistir, e se tes fillos...xa podes buscar dous traballos.

Eu non tiven fillos, cando era adolescente nin o planteaba...pero cando cheguei a iso dos 24 anos comencei a pensar que realmente me gustaría ter un ou dous fillos, obviamente non nese momento, pero sí ao longo do tempo.

Non foi posible, o meu traballo dame para poder manterme eu: comida (a necesaria), roupa (a necesaria), o alquiler do piso, e uns euriños sobrantes ás veces para ahorrar. Bueno, tamén podo permitirme un pequeno coche, seminovo, pero non podo queixarme, é practicamente coma se fose novo.


En fin, desvieime un pouco do tema do que ía escribir...a poboación. Eu non me considero unha persoa vella, obviamente non teno 20 anos, pero e que realmente poucas persoas os teñen xa, quero dicir, todo o que nos dicían sobre o envellecemento da poboación era totalmente certo aínda que a nós nos parecesen cousas imposibles.

Agora a poboación menor de 25 anos é moi escasa, e cada vez o será máis a non ser que se produza un cambio moi radical nalgún aspecto económico...porque actualmente xa hai moi pouca xente que se platee ter fillos. Eu os entendo, non os tiven e non me arrepento, quero dicir, sei que son algo precioso e que aportan experiencias imposibles de vivir doutra forma...pero se actualmete tivese un fillo de 12 ou 13 anos ao que pagar a comida, a escola, a roupa...non sei se me chegaría con dous traballos a xornada completa.

Oxalá puidese volver ao pasado e facer algo para solucionar esta situación, non sei, meterme en política e guiar ás esquerdas dalgunha maneira...o que sexa, pero de verdade, se ti, si ti, o que estás lendo isto, por casualidade es unha persoa nova...o tes nas túas mans, podes ser revolucionario,inconformista...ti e túa pequena xeración.

Podedes facer que isto cambie,pero teredes que facer algo xigante...pero podedes.

Igual que a situación do galego mellorou, e a contaminación estase controlando pouquiño a pouquiño...a natalidade e os traballos poden mellorarse, e está na vosa man facelo.

Non creo que esta situación vaia a mellorar en pouco tempo...seguramente ao longo deste século poderían solucionarse, ou comezar a mellorar certos aspectos...pero só coa colaboración dos novos, a xente da miña idade, aínda que queira non pode facer moito xa.

Se a miña xeración houbera loitado máis nestes aspectos...quizais agora eu non estaría escribindo isto, quizais estaría levando aos meus fillos a algunha competición do deporte que practicasen, ou a algún concerto que realizasen polo instrumento que tocasen...quen sabe...pero non é así, e oxalá que este texto chegue a alguén verdadeiramente concienciado que poda comezar a cambiar as cousas.

Aquí deixo un texto escrito cando eu tiña arredor de 17 ano,no que xa se prevén os efectos demográficos que terán lugar na Galiza na que vivo eu hoxe.

                                                                  Inés Crespo, 10 de abril do 2046, Ferrol.

Golfiño

Para esta cuarta en última entrada sobre a cultura en Galicia decidinme a investigar un pouco sobre unha revista que recordo que lía meu irmán (e eu máis adiante), chmada Golfiño.

Golfiño (1999-2004), foi unha revista orientada a un público infantil e xuvenil e dedicada á banda deseñada en galego. Nas súas páxinas colaboraron verdadeiras pesonalidades da banda deseñada en galego como Miguelanxo Prado, Xaquín Marín, Norberto Fernández, Kiko da Silva ou Jacobo Fernández.

Esta revista saiu á luz en febreiro de 1999 da man de Edicións Xerais e adoptou un ritmo de publicación mensual a partir de xaneiro do ano 2000. Esta foi a primeira etapa da revista, que durou sobre dous anos e rematou porque non alcanzaba un público suficientemente abundante como para sosterse economicamente. Nesta primeira etapa a revista finalizou despois de tan só 14 exemplares. Artigo de interese sobre o seu fin.

A segunda etapa desta revista iniciouse en marzo do ano 2002, a revista pasou de ser difundida en quioscos e librarías para distribuírse como suplemento do xornal "La voz de Galicia", feito que lle garantiría unha boa distribución por toda a xeografía galega. Na súa etapa final chegou a acadar unha tirada semanal de 160000 exemplares que se distribuían todos os domingos có xornal de maneira gratuita.

Despois de difundir 89 números, "La voz de Galicia" deixou de distribuir a revista Golfiño.

Fausto Isorna foi o creador do personaxe Golfiño, un delfín antropomórfico, símbolo desta revista, de feito en 2002 gañou o Premio  Ourende de Banda Deseñada por esta revista.

Cuberta de Fausto Isorna

Outro dos autores da revista na súa segunda edición foi Kiko da Silva, que gañou o Premio Castelao de Banda Deseñada no ano 2014.

Os Biosbardos, por Kiko da Silva

David Rubín é un dos autores de Banda Deseñada máis prolíficos de Galicia,  e colaborou con Golfiño durante a segunda etapa.

Os Kinkilláns, de David Rubín

Miguel Porto é un deseñador, ilustrados e debuxante en soportes dixitais, colaborou tamén coa revista Golfiño na segunda edición.

Ilustración de Miguel Porto

Para rematar cós debuxantes e ilustradores máis importantes desta segunda etapa está Miguel Robledo.

Ilustración de Miguel Robledo

Da primeira etapa o máis destacado é Miguelanxo Prado que é un dos ilustradores máis impotantes de Galicia, por non dicir o máis importante.

Destaco que é un dos ilustradores do programa da TVG "Xabarín Club", coñecido por todos nós, xa que forma parte da infancia da nosa xeración.

Presentador, Xabarín Club TVG

A Escola Obreira e de Aprendices dos estaleiros

Antecedentes e contexto histórico

Os desastres da guerra hispano-estadounidense,  que culmina coa perda de Cuba para España no 1898,  sumiron á Marina Española nun longo período de incerteza e desmoralización.

En 1907, o goberno conservador de Antonio Maura propón unha Lei de Reforma Naval dotada cun presuposto de 200 millóns de pesetas da época (unha verdadeira fortuna) que finalmente é aprobada pola Cámara case por unanimidade.

A Lei prevé a construción de 3 acoirazados, 3 destrutores e outros buques menores. Convócase un concurso ao que se presentan varios grupos empresariais é finalmente adxudícase á Sociedade Española de Construción Naval.

A Sociedade Española de Construción Naval (SCN)

A SECN (coñecida coloquialmente por A Naval ou A Construtora) é unha sociedade que integra a varios empresarios españois liderados por Tomás de Zubiña Ybarra (conde de Zubiría) que é durante 30 anos o presidente da SECN e que, á súa vez están asociados con varias firmas británicas (Vickers, Armstrong e John Brown & Co.). Estas últimas aportaban, ademais de capital, tecnoloxía e asesoramento técnico e organizacional.

Ferrol, cidade na que están situados os estaleiros máis importantes do país, será a cidade encargada de levar a cabo a maior parte deste proxecto de construción. Os sistemas ingleses de organización do traballo, a clasificación gremial dos traballadores e tamén moitos dos usos laborais quedan gravados nos estaleiros ferroláns e a influencia inglesa deses anos vaise notar na sociedade ferrolá. Cando en Ferrol dicimos "a todo filispín" para referirnos a alguén que vai a toda velocidade, en realidade estamos a utilizar a mala tradución dos ingleses que estiveron en Ferrol dicindo "full speed", son reminiscencias daquela pegada.

Razóns pola que se crea a Escola Obreira

A Escola Obreira nace precisamente como parte da adxudicacción do contrato de construción e a súa fundación inclúese no artigo 19 do contrato que a SECN firma co Estado para a execución das obras navais, civiles e hidráulicas (xuño de 1909). A SECN funda nos departamentos de Ferrol e Cartaxena as institucións denominadas "de Beneficiencia y Previsión" que constituirán as Escolas.
Mediante a circular firmada polo Marqués de Arellano do Ministerio de Marina, e que se publica no Diario Oficial de Marina do 4 de Novembro de 1913, apróbanse os Estatutos e regulamentos para as institucións de Beneficiencia e Previsión.

As Escolas Obreiras copian o sistema de aprendizaxe inglés e fúndase coa idea de dotar de profesionais necesarios aos estaleiros. Nunha época na que as redes de formación para nenos e nenas era moi escasa e totalmente inexistente para o caso da formación profesional, estas escolas supoñen na práctica un elemento estratéxico de eficacia formativa e a única posibilidade de educación para os fillos dos obreiros.

A SECN establece un presuposto para este proxecto:

•       Para Ferrol: 100.000 pesetas.

•       Para Cartaxena: 50.000 pesetas.

A estas cantidades sumáselle tamén “ o tanto por ciento de los jornales deducidos para dicho fin desde el comienzo de las obras objeto del contrato”, o que significa que os traballadores tamén colaboraron na financiación das escolas.

A proposta aprobada establece o seguinte:

1.     La SECN fundará en el lugar del astillero una Escuela-asilo, capaz para 200 niños, hijos de obreros comprendidos entre los cinco y diez años, para recibir educación elemental con enseñanza análoga a la que el Estado da en sus escuelas de párvulos, con albergue incluido durante los días laborables y durante las horas de trabajo de los obreros y alimentación del mediodía. Será conocida, popularmente, como la Escuela Obrera.

2.     Dará enseñanza de artes e industrias a 100 jóvenes de diez a quince años, hijos de obreros, que reúnan determinadas condiciones, mediante el oportuno concierto con la Escuela de Artes e Industrias de la población otorgando la oportuna subvención.

3.     Admitirá los alumnos distinguidos de la Escuela de Artes e Industrias, mayores de catorce años, como aprendices al servicio de la Sociedad, conforme a las aptitudes de cada cual y a las necesidades de ésta.
4.     Completará las enseñanzas expresadas anteriormente organizando conferencias o clases nocturnas para adultos en un local que se estime conveniente y en forma tal que a ellas puedan acudir hasta 200 aprendices u operarios.

Dende unha visión actual, seguramente pensaremos que as Escolas Obreiras eran  institucións nas que se preparaba aos fillos de obreiros para ser obreiros sen posibilidade algunha de optar a outra cousa. Os alumnos da escola eran exclusivamente os fillos dos obreiros. Se algún obreiro ascendía na empresa e pasaba a desempeñar unha función de mando ou de delineante nas oficinas, os seus fillos xa non podían ir á Escola Obreira.

Na primeira fase da historia da Escola Obreira, foron profesores da Institución Libre de Enseñanza os que se fixeron cargo da educación dos nenos. Na foto, do ano 1931, vese que unha muller, unha profesora, imparte clases de natureza ou bioloxía, algo que, tras da Guerra Civil xa non se volverá a ver posto que serán os Irmáns de La Salle os que se encargarán da ensinanza. 
Nos anos da Guerra Civil a Escola Obreira deixa de funcionar. Cando a guerra finaliza, as transformacións da sociedade son moitas e profundas. Os ingleses da SECN abandonaron España cando a guerra e os estaleiros deixan de funcionar baixo a dirección da SECN. Comeza unha nova etapa na que a empresa pasa a chamarse E.N. Bazán de Construcciones Navales Militares S.A. baixo unha forte ditadura.
A Escola Obreira segue a ser potenciada polo réxime de Franco e utilízanse as aulas, da mesma maneira que no resto do ensino, para aleccionar ós futuros obreiros nos principios sociais e relixiosos da ditadura. Curiosamente, das aulas da Escola Obreira e da Escola de Aprendices, e a pesares do tipo de educación recibida, nace e organízase o movemento obreiro mais importante e combativo de Galicia.

É necesario facer un esforzo para poñer as Escolas Obreira e de aprendices no contexto do seu tempo. En plena posguerra, cando o ensino era un auténtico páramo e os rapaces traballaban no agro e no mar dende nenos, a formación profesional que se impartía nas escolas dos estaleiros convertían aos seus alumnos nos mellores profesionais do naval.


Proba delo son os numerosos premios nacionais que gañaron moitos deles (de soldadura, de axuste, etc.). Eran traballadores apreciados en calquera fábrica naval de Europa e algúns aproveitaron a súa formación para optar a outros postos noutros países. Aínda que a formación en materias xerais e a formación profesional teórica e práctica era o principal cometido destas escolas, hai que dicir que tamén contemplaron outras áreas na música, no teatro, no deporte, etc.

                         Foto dos aprendices de Bazán no Estadio Bernabeu

Moitos dos alumnos que pasaron por estas escolas destacaron non solo no mundo laboral do sector naval senón tamén noutros eidos: na música, na pintura, nos deportes, na política, no mundo sindical, na cultura e deixaron a súa pegada na historia da cidade. Persoeiros como Siro (artista gráfico), Ignacio Fernández Toxo (Secretario Xeral de CCOO) formáronse nas escolas obreiras.
  Este ano 2016 cúmprese o centenario do funcionamento das Escolas Obreiras e de Aprendices, e os estaleiros e a cidade de Ferrol van conmemorar ese acontecemento. Está prevista a celebración dunha exposición, a edición dun libro e algunhas outras iniciativas como conferencias e algún acto cos antigos aprendices.
       Os estaleiros e o arsenal militar foron a razón de ser do nacemento da cidade de Ferrol e case todas a familias ferrolás teñen ou tiveron algún familiar traballando neles e moitos foron alumnos das súas escolas.
A familia do meu pai é de Ferrol e os meus dous bisavós paternos foron alumnos da Escola Obreira. Nesta foto vese o meu bisavó (o de máis á esquerda), que era capataz do taller de fundición, con varios operarios e aprendices no proceso de fundición da niké que conmemora aos soldados caídos en África situada diante do Jofre. O máis novo da foto é un aprendiz (da Escola) apelidado Roca.

Mercedes Peón

Nesta segunda entrada da cultura de Galicia decidinme a falar sobre a música, pero non sobre calquera música, senón a dunha muller transgresora, diferente. A verdade, foi o meu profesor quen me deu a idea de falar dela, que buscase información e sobre todo que escoitase a súa música, xa que é unha mestura de xéneros e estilos, que me sorprendeu moitísimo e á vez agradoume outro tanto.

A variedade das composiciónd de Mercedes Peón arrincan dende a polirritmia, ritmos ancestrais e chegando a temas eléctricos e vibrantes.

Despois de profundizar na tradición durante máis de 25 anos, no 2000 gravou o seu primeiro álbum chamado "Isué". Máis adiante lanzou outros tres discos que son: "Sós", "Sihá" e "Arjú".

Cabe destacar que foi presentadora do programa Luar, no que traballou mostrando as súas investigacións percorrendo as aldeas galegas na busca da tradición oral e as músicas máis ancestrais.

Esta muller recibiu recoñecementos (entre os que destacan) a nivel internacional no ámbito da música folk, que son o premio a mellor disco da revista "Folkworld" no ano 2000 polo seu disco Isué. Tamén foi finalista na categoría de mellor artista do ano 2000 nos premios da radio BBC3.
Estivo tamén nomeada ao premio "Mestre Mateo" no ano 2002.
Recibiu o premio nacional da música no ano 2008.

Ademais de todo o seu percorrido musical, que non é precisamente escaso, hai que destacar as súas actividades en defensa da igualdade da muller. Aquí déixovos un enlace a un texto escrito pola propia Mercedes Peón onde se pode apreciar ista faceta.

Despois de escoitar bastantes das súas cancións decidinme por poñer aquí tres que me pareceron realmente fantásticas, e de entre estas tres quédome sen duda con Mareas Vivas, seguida de Maravilhas e de Ajárrate.

Alfonso Crespo, pintor

Despois de votar na clase, decidiuse falar nestas próximas catro entradas, da cultura galega. Decidín facer esta entrada sobre o meu avó, porque a verdade é que me pareceu interesante falar del, xa que foi unha persoa moi importante para min e tivo bastante relevancia no panorama pictórico galego.

Alfonso Crespo Fernández, o meu avó, naceu en Ferrol o 17 de abril de 1932, mesma cidade na que morreu o 25 de novembro de 2008, aos 76 anos.

Quizais, quen non coñeza un pouco sobre pintores galegos, non teña nin idea de quen é, pero realmente a súa actividade artística foi moi importante e non só en Galicia.

En 1968, fundou xunto con outros xóvenes artistas ferroláns o grupo "O Grilón", artistas entre os que se encontra Luis Calvo, nado en Marín, pero que tiña o seu domilicio en Ferrol onde tamén pintaba.

A súa obra foi seleccionada na II Bienal Internacional de Arte en Pontevedra, no ano 1976.

Era autodidacta pero asistiu a cursos para mellorar a súa técnica en debuxo e pintura, e sobre todo en grabado.

Os catálogos e libros nos que se pode atopar a súa obra son: "II Bienal Nacional de Arte de Pontevedra", " III Bienal Nacional de Arte de Pontevedra", "Plástica gallega", "Apotaciones de El Ferrol al arte pictórico", "Pintura ferrolana", "Enciclopedia galega universal", "Diccionario enciclopédico galego universal", "Guía de artistas de Galicia", "Artistas ferroláns" e "Collages, acuarelas, grabados: Alfonso Crespo".

A súa primeira exposición realizouna en 1959 (27 anos), e foi a "Exposición de artistas noveles de Ferrol".
Pero bueno, en canto a exposicións, o meu avó non era moi dado a realizalas, dicía que lle quitaban tempo de pintar e traballar no seu estudio. E para non gustarlle demasiado facer exposicións...expuxo en Ferrol, A Coruña, Viveiro, Pontevedra, Viveiro, Santiago, Vigo, Lugo, Pontedeume, Cariño, Ortigueira, Betanzos, Bergondo, Cedeira (nesta última vila realizou a súa última exposición, unha de grabados e óleos e unha homenaxe a Goya). Pero estas non foron as únicas, senón que tamén fixo exposicións en múltiples ocasións nas seguintes cidades fora de Galicia: Madrid, Valladolid, Sevilla, Soria, Gijón e Barcelona.

Deixo uns enlaces que vos levarán á web "Pintores gallegos", onde atoparedes mostras de debuxo, acuarela, grabado, óleo e collage...aínda que con estas mostras só poderedes apreciar unha pequena fracción da súa obra. 

Actualmente, a maior parte da súa colección a temos a súa familia, aínda que tamén se encontra nalgunha colección particular e institucional e no Museo dedicado a Granados en Barcelona.

Como anécdota, teño que destacar que un mural sobre a chegada de Colón a América, ubicado no cuartel de Instrucción no Arsenal Militar de Ferrol, foi retirado de alí e por agora non fumos quen de localizar o seu paradeiro.

Para min, él máis que pintor, foi o mellor avó do mundo durante o tempo que puido, pero claro...un avó que me ensinou a xogar aos barcos...e un avó diferente, o máis especial, creo que fun a nena máis feliz do mundo mentres él ilustraba os seus contos, sempre inventados, cuns debuxos  que eu admiraba porque nunca aprendín a debuxar. Agora quédannos de ti todas as túas historias, a túa forma de ser que é inesquecible, e por suposto, o mural de Pantín...o repasamos de vez en cando. Para min, eres unha das partes máis importantes da cultura galega.

Alfonso Crespo, autorretrato

Moncho Reboiras

Naceu na aldea de Imo no ano 1950, onde recibiu unha educación básica. Máis tarde mudouse a Vigo xunto coa súa familia, en Teis cursou  bacharelato e ao rematalo, matriculouse la Escola Técnica de Enxeñaría Industrial en Vigo.

Tivo un papel importante nas revoltas estudintís ata que no ano 1969 ingresou como militante na UPG.

Comeza a traballar no estaleiro de Barreras para especializarse no sector naval, e na "Folga de setembro" de 1972 tivo un importante papel como organizador.

Durante 1973 e 1974 foi un dos máis importantes organizadores sindicais.

Participou, dentro da liña política da UPG, nunha fronte armada que actuaba en contra da ditadura. Realizaban as súas prácticas no sur da provincia de Pontevedra, e Reboiras foi o encargado dun comando, que tiña un número reducido de persoas, creado o 23 de febreiro de 1974.

Moncho Reboiras foi identificado pola Garda Civil. Permaneceu oculto durante un tempo aquí, en Ferrol, pero o atoparon. Encontrábase nun edificio con dous militantes máis que puideron fuxir.

Reboiras foi alcanzado o 12 de agosto de 1975 no portal número 27 na rúa da Terra, onde a policía franquista o matou con varios tiros, un deles na cabeza segundo o informe.

Como curiosidade, unha das irmás do meu avó, Luca, atopábase moi cerca cando o mataron. Ela contaba que recordaba ver a aquel mozo cando ía á compra ou pola rúa cerca da súa casa.

Luca, vivía na rúa do Sol, a perpendicular á rúa da Terra, e cando estaban a punto de matar a Reboiras ela estaba sendo presente do rebumbio.

Entre o edificio no que ela vivía e o contiguo (cuxo portal era o número 27 da rúa da Terra) había unhas hortas.

Nese edificio, a través da ventana, Luca veu a unha rapaza, que estaba presa do pánico, agochada nuncha esquina da súa casa chorando. Luca intentou conver á rapaza de que abrise a porta e o deixase pasar, que así el conseguiría salvarse, pero a rapaza non foi capaz de reaccionar, e os berros e o rebumbio cesou.

"Que importa que nos maten se deixamos semente de vencer!" -Moncho Reboiras.

Ferrol, 10 de marzo de 1972

O 10 de marzo de 1972, os obreiros da Empresa Nacional Bazán manifestábanse polas rúas e avenidas de Ferrol, onde caeron mortos Daniel Niebla e Amador Rei polas balas da policía franquista.

Os traballadores de Bazán estaban mobilizándose por cuestións de índole laboral. Dirixíanse cara a Astano para convidar aos operarios desa empresa a que se unisen á protesta, cando no intento producíuse un acalorado enfrontamento coa inesperada resposta dos "grises", que utilizaron balas asasinas para frear a marcha dos obreiros, o que conlevou a morte dos compañeiros Daniel e Amador.

Por mor deste conflito e ante a represión desatada contra os dirixentes laborais, moitos traballadores fuxiron cara Francia, onde se exiliaron; outros foron encarcerados (e despedidos), no afán da ditadura de lograr desta maneira o descabezamento do movemento obreiro ferrolán.

Rosa Cal, doutora en Pedagoxía e Periodismo e profesora na Complutense de Madrid, publicou un libro relatando os sucesos de Ferrol, aportando nova información a partir de certos documentos. Segundo estos documentos, quedou esclarecido que o Réxime temía aos traballadores de Ferrol, porque Comisións Obreiras estaba convertíndose nun sindicato moi forte en Bazán.

O ocorrido en Ferrol tivo tanto eco en España coma no estranxeiro. Esta revolución obreira non sucedeu en vano, e axudou a traer a democracia ao país.

Mentres ocorrían todos estes sucesos, os meus familiares os estaban vivindo de diferentes maneiras...

• Meu pai tiña 13 anos e estaba en clase neste mesmo instituto, no instituto masculino, e el cóntame que estaban nunha clase cun profesor moi maior que tiñan e que a el encantáballe. Di que o que recorda é que nun momento comezaron a escoitar disparos e este profesor, moi calmado e tranquilo, lles dixo que se agocharan debaixo da ventana e esperasen alí a que todo cesase.
• Miña avoa, asustada, e có seu fillo en clase, comezou a aprovisionar comida pola incertidumbre do que podería pasar despois.
• Meu tío avó tiña 21 anos e viña de Cedeira para traballar en Bazán todos os días. Ese día, cando todo comezou decidiu volver para non preocupar a familiares. El e moitos máis tiveron que volver andando dende Ferrol, porque a liña de autobuses non funcionaba e pouca xente tiña coche, e a que o tiña, levaba a persoas máis maiores.

Esta foi unha das últimas represións, e significou moito para a transición á democracia que chegaría uns anos despois.

Loita polo percebe en Cedeira

O día 1 de Xuño do ano 1999 entraba en vigor una norma pola que os percebeiros  de Cedeira xa non podían traballar en moitas zonas da costa nas que, desde sempre o viñan facendo. 

Cambiar unha lei, ás veces, quere dicir que se cambia tamén unha maneira de vivir. Os percebeiros decidiron ir igual a arrincar percebes das penas onde estaba prohibido. Fixérono en sinal de protesta porque, de antemán sabían que non se ían poder vender, así que a idea era facer unha festa aberta ao pobo para que quen quixese, se acercase á lonxa a comer os percebes.

Pero a cousa non ía ser tan doada. A resposta das autoridades foi enviar ás forzas de seguridade a tomaren a mariñeira vila de Cedeira. Pecharon os accesos a ela, de maneira que ninguén podía saír ou entrar e desaloxaron pola forza a lonxa do peixe. Houbo tiros e fume e berros e violencia. Ducias de antedesturbios e garda civil bourando na xente sen facer excepcións, nenos, vellos, mulleres e homes.  Os mariñeiros fixeron unha barricada xuntando 
cousas nunha pila e plantáronlle lume. Algo que pretendían as forzas de seguridade, era requisar os percebes, pero ese foi un obxectivo que non puideron lograr. Os percebes quedaron na lonxa, e cando o enfrontamento finou, celebrouse a festa aberta e a xente da vila acercouse a gozar dos percebes.

O grupo Cempés compuxo dúas cancións para recordar estes feitos: 1 de Xuño en Cedeira (Montecuruto), Que non volvan!. 
Na primeira canción poden escoitarse audicións dese mesmo día, e na segunda é unha actuación na que na canción narranse os feitos na forma na que o sentiron os loitadores cedeireses.

NUNCA MÁIS, o único berro de xustiza entre tanta inxustiza

Despois de pensalo e repensalo... decidín comezar coas entradas do tema "Galicia Rebelde" por algo que é o máis cercano a min en canto a tempo. 
En novembro do ano 2002 afundiu fronte as costas galegas o buque petroleiro Prestige, que provocou unha inmensa marea negra dende o norte de Portugal ata Francia, e que foi a maior catástrofe ecolóxica de Galicia. A raíz desta catástrofe, as xentes de Galicia, incluída moita xuventude, realizaron unha mobilización social e política denominada Nunca Máis.

A pesar de que eu era moi pequena, recordo bastante ben o día do afundimento do Prestige, porque foi o día en que eu cumpría 4 anos.
Recordo á miña familia moi preocupada, pendentes das noticias, porque eles xa viviran o accidente do petroleiro Mar Egeo, que se incendiou en fronte da Torre de Hércules na Coruña o 3 de decembro de 1992.

No afundimento do Prestige, o buque comeza a perder moito fuel, e na madrugada do 13 ao 14 de novembro, o fuel chegaba ás inmediacións da Coruña, cando afundira a uns 50km mar adentro con respecto ao Cabo Fisterra.

O día 14 pola mañá,  barco atopábase a 3km da costa, pero o seu remolque tardou horas en comezar.
As autoridades deciden afastar o barco da costa e unha vez que está afastado unhas 65 millas da costa (104km) do Cabo Vilán, sábese que continua botando un pouco de fuel, e que o capitán do buque non colaborou nos labores de rescate.

O venres 15 de novembro, as autoridades barallaban o máis probable: que o casco do barco partira en dous, polo que só quedaba o remolque, e o lugar dispoñible era a Ría de Vigo. Este mesmo día son trasladados a terra 5 dos tripulantes, e o capitán pide a súa evacuación, cando chega a terra é detido.

Durante o 16 de novembro, có buque a piques de partir en dous sendo remolcado cara Vigo, as autoridades chegan a dicir que o problema está en vías de solución, algo irónico tendo en conta que neste mesmo día chegou a primeira marea negra ás praias de entre Fisterra e Touriñán. Ademáis, Arias Cañete, afirmou que "se conseguira evitar unha verdadeira catástrofe pesqueira e ecolóxica", quizais era demasiado cedo para realizar semellante afirmación.

O domingo 17 de novembro, López Veiga intenta tranquilizar á poboación: "Non se trata dunha marea negra, só dun vertido de fuel", pero prohibiu a pesca entre Mera e Fisterra.

O 18 de novembro comézase a concesión de axudas aos afectados, que aprobarán antes do Nadal.

Finalmente, o martes 19 de novembro o petroleirogretouse en dúas partes, que afunderon ao cabo dunhas horas. Neste momento o buque atopábase á altura das Illas Cíes. A marea negra xa afectaba a 300km de costa.
Durante os días seguintes vértense en total un resto de 13700 toneladas de fuel, que serían retiradas en 2004.

1 de decembro: en Santiago de Compostela, ten lugar a primeira manifestación Nunca Máis.

2 de decembro: o fuel cobre 164 praias en Galicia, 13 delas afectadas moi gravemente.

3 de decembro: 179 praias son as afectadas, 18 delas moi gravemente.

4 de decembro: o fuel chega á boca das rías de Pontevedra e Vigo, onde 800 barcos e máis de 7000 persoas de a pé e mariñeiros intentan recoller o fuel do mar coas súas propias mans.

Ao longo do mes de decembro:

Descóbrense fugas continuas de fuel na proa afundida do barco. Dúas novas manchas de fuel afloran sobre o lugar do afundimento, estímase que o fuel contido no barco pode continuar verténdose de 5 a 39 meses.
A marea negra entra nas rías de Pontevedra e de Vigo.
Os patróns maior de O Grove e Cangas inician unha folga de fame para esixir máis medios, únense a eles dous patróns máis e cinco mariñeiros.
Moitos mariñeiros galegos deciden saír a buscar chapapote, para así polo menos evitar que chegara a costas, rías e praias.

As praias de Ribeira, Carnota, Corme, Muxía... caen baixo chapapote de 1m de espesor. O Goberno comunica que hai 657 praias afectadas.
Estudantes e profesores de todas Galicia estenden unha cadea humana entre Malpica e Laxe.
Unha nova ondada de fuel cae sobre Carnota e Ferrol.

O 23 de febreiro é convocada unha manifestación masiva en Madrid polo movemento Nunca Máis.

Hoxe, a popa repousa a unha profundidade de 3545  metros e a proa a 3820. Trala extracción dunhas 14000 toneladas en 2004, quedou un resto adherido ás paredes imposible de retirar dunhas 700 toneladas na popa e 300 na proa.

O movemento Nunca Máis actuou durante todo o procedemento de limpeza de chapapote das praias e con multitudinarias manifestacións esixindo verdadeiras solucións para o pesadelo que estaba a vivirse enn Galicia e nas súas costas.

Ademais de todas as especies mariñas, aves e plantas mortas e recollidas debido a esta catástrofe, foi principalmente a marea blanca a que limpiou as nosas praias de todo.
A marea blanca estaba formada por miles de persoas anónimas que acudiron ás praias para limpialas , incluso moita xente de fóra de Galicia ou de fóra de España.

E quizais moitos non coñezan a súa historia pero o máis probable é que o alemán Man fora a persoa que máis sufriu có Prestige.

Man foi un home que chegou a Camelle e enamorouse perdidamente de Galicia , quedouse a vivir na costa de Camelle, onde realizaba diversas figuras con pedras , que coontinúan alí resistindo os temporais. Man vivía alí, era o seu fogar, a súa figura está marcada no muro que rodea as súas esculturas. Pero Man, fíxose aínda máis coñecido cando morreu. Morreu da pena que lle causu a visión do seu fogar arrasado pola marea negra (Camelle foi una zona gravemente afectada).

No verán do ano 2003 recordo ir á praia de Pantín e do Baleo e non poder meterme na auga porque as plantas dos pés enchíanse de "algo negro que se pega e despois non sae", o chapapote.

Recordo tamén que o meu pai xa non ía a pescar nin a bucear, e de que a min parecíame moi raro porque era verán e normalmente ía varias veces por semana... Pouco a pouco o fun comprendendo, e comprendín tamén que esta foi a mobilización solidaria máis grande que houbo nunca en Galicia, e probablemente en España.

Nunca máis serviu para que todo o mundo nos demos conta de que, ao fin a ao cabo, estamos no mesmo barco.