Moncho Reboiras

Naceu na aldea de Imo no ano 1950, onde recibiu unha educación básica. Máis tarde mudouse a Vigo xunto coa súa familia, en Teis cursou  bacharelato e ao rematalo, matriculouse la Escola Técnica de Enxeñaría Industrial en Vigo.

Tivo un papel importante nas revoltas estudintís ata que no ano 1969 ingresou como militante na UPG.

Comeza a traballar no estaleiro de Barreras para especializarse no sector naval, e na "Folga de setembro" de 1972 tivo un importante papel como organizador.

Durante 1973 e 1974 foi un dos máis importantes organizadores sindicais.

Participou, dentro da liña política da UPG, nunha fronte armada que actuaba en contra da ditadura. Realizaban as súas prácticas no sur da provincia de Pontevedra, e Reboiras foi o encargado dun comando, que tiña un número reducido de persoas, creado o 23 de febreiro de 1974.

Moncho Reboiras foi identificado pola Garda Civil. Permaneceu oculto durante un tempo aquí, en Ferrol, pero o atoparon. Encontrábase nun edificio con dous militantes máis que puideron fuxir.

Reboiras foi alcanzado o 12 de agosto de 1975 no portal número 27 na rúa da Terra, onde a policía franquista o matou con varios tiros, un deles na cabeza segundo o informe.

Como curiosidade, unha das irmás do meu avó, Luca, atopábase moi cerca cando o mataron. Ela contaba que recordaba ver a aquel mozo cando ía á compra ou pola rúa cerca da súa casa.

Luca, vivía na rúa do Sol, a perpendicular á rúa da Terra, e cando estaban a punto de matar a Reboiras ela estaba sendo presente do rebumbio.

Entre o edificio no que ela vivía e o contiguo (cuxo portal era o número 27 da rúa da Terra) había unhas hortas.

Nese edificio, a través da ventana, Luca veu a unha rapaza, que estaba presa do pánico, agochada nuncha esquina da súa casa chorando. Luca intentou conver á rapaza de que abrise a porta e o deixase pasar, que así el conseguiría salvarse, pero a rapaza non foi capaz de reaccionar, e os berros e o rebumbio cesou.

"Que importa que nos maten se deixamos semente de vencer!" -Moncho Reboiras.

Ferrol, 10 de marzo de 1972

O 10 de marzo de 1972, os obreiros da Empresa Nacional Bazán manifestábanse polas rúas e avenidas de Ferrol, onde caeron mortos Daniel Niebla e Amador Rei polas balas da policía franquista.

Os traballadores de Bazán estaban mobilizándose por cuestións de índole laboral. Dirixíanse cara a Astano para convidar aos operarios desa empresa a que se unisen á protesta, cando no intento producíuse un acalorado enfrontamento coa inesperada resposta dos "grises", que utilizaron balas asasinas para frear a marcha dos obreiros, o que conlevou a morte dos compañeiros Daniel e Amador.

Por mor deste conflito e ante a represión desatada contra os dirixentes laborais, moitos traballadores fuxiron cara Francia, onde se exiliaron; outros foron encarcerados (e despedidos), no afán da ditadura de lograr desta maneira o descabezamento do movemento obreiro ferrolán.

Rosa Cal, doutora en Pedagoxía e Periodismo e profesora na Complutense de Madrid, publicou un libro relatando os sucesos de Ferrol, aportando nova información a partir de certos documentos. Segundo estos documentos, quedou esclarecido que o Réxime temía aos traballadores de Ferrol, porque Comisións Obreiras estaba convertíndose nun sindicato moi forte en Bazán.

O ocorrido en Ferrol tivo tanto eco en España coma no estranxeiro. Esta revolución obreira non sucedeu en vano, e axudou a traer a democracia ao país.

Mentres ocorrían todos estes sucesos, os meus familiares os estaban vivindo de diferentes maneiras...

• Meu pai tiña 13 anos e estaba en clase neste mesmo instituto, no instituto masculino, e el cóntame que estaban nunha clase cun profesor moi maior que tiñan e que a el encantáballe. Di que o que recorda é que nun momento comezaron a escoitar disparos e este profesor, moi calmado e tranquilo, lles dixo que se agocharan debaixo da ventana e esperasen alí a que todo cesase.
• Miña avoa, asustada, e có seu fillo en clase, comezou a aprovisionar comida pola incertidumbre do que podería pasar despois.
• Meu tío avó tiña 21 anos e viña de Cedeira para traballar en Bazán todos os días. Ese día, cando todo comezou decidiu volver para non preocupar a familiares. El e moitos máis tiveron que volver andando dende Ferrol, porque a liña de autobuses non funcionaba e pouca xente tiña coche, e a que o tiña, levaba a persoas máis maiores.

Esta foi unha das últimas represións, e significou moito para a transición á democracia que chegaría uns anos despois.