Ferrol, 10 de marzo de 1972

O 10 de marzo de 1972, os obreiros da Empresa Nacional Bazán manifestábanse polas rúas e avenidas de Ferrol, onde caeron mortos Daniel Niebla e Amador Rei polas balas da policía franquista.

Os traballadores de Bazán estaban mobilizándose por cuestións de índole laboral. Dirixíanse cara a Astano para convidar aos operarios desa empresa a que se unisen á protesta, cando no intento producíuse un acalorado enfrontamento coa inesperada resposta dos "grises", que utilizaron balas asasinas para frear a marcha dos obreiros, o que conlevou a morte dos compañeiros Daniel e Amador.

Por mor deste conflito e ante a represión desatada contra os dirixentes laborais, moitos traballadores fuxiron cara Francia, onde se exiliaron; outros foron encarcerados (e despedidos), no afán da ditadura de lograr desta maneira o descabezamento do movemento obreiro ferrolán.

Rosa Cal, doutora en Pedagoxía e Periodismo e profesora na Complutense de Madrid, publicou un libro relatando os sucesos de Ferrol, aportando nova información a partir de certos documentos. Segundo estos documentos, quedou esclarecido que o Réxime temía aos traballadores de Ferrol, porque Comisións Obreiras estaba convertíndose nun sindicato moi forte en Bazán.

O ocorrido en Ferrol tivo tanto eco en España coma no estranxeiro. Esta revolución obreira non sucedeu en vano, e axudou a traer a democracia ao país.

Mentres ocorrían todos estes sucesos, os meus familiares os estaban vivindo de diferentes maneiras...

• Meu pai tiña 13 anos e estaba en clase neste mesmo instituto, no instituto masculino, e el cóntame que estaban nunha clase cun profesor moi maior que tiñan e que a el encantáballe. Di que o que recorda é que nun momento comezaron a escoitar disparos e este profesor, moi calmado e tranquilo, lles dixo que se agocharan debaixo da ventana e esperasen alí a que todo cesase.
• Miña avoa, asustada, e có seu fillo en clase, comezou a aprovisionar comida pola incertidumbre do que podería pasar despois.
• Meu tío avó tiña 21 anos e viña de Cedeira para traballar en Bazán todos os días. Ese día, cando todo comezou decidiu volver para non preocupar a familiares. El e moitos máis tiveron que volver andando dende Ferrol, porque a liña de autobuses non funcionaba e pouca xente tiña coche, e a que o tiña, levaba a persoas máis maiores.

Esta foi unha das últimas represións, e significou moito para a transición á democracia que chegaría uns anos despois.